Let’s go running they said, it will be fun they said
Op 17 december 2017 werd ik wakker door het zonnetje. Een mooie blauwe hemel lokte de goesting om te gaan lopen onmiddellijk uit. De week ervoor had het gesneeuwd dus was ik niet gegaan maar nu leek het mij ideaal! Sportkledij aan, Mica aangelijnd en gaan! 150 meter ver ben ik geraakt. Tot ik, zoals in een tekenfilm, helemaal omhoog werd gezwierd. En bam! De grond op. Recht op mijn plots. Even bekomen… Wat is er gebeurd? Heb ik Mica nog vast? Ja, ok oef. Ik geraakte niet onmiddellijk recht. Ik voelde een gigantische ijsplek onder mij. Totaal niet gezien!
Al snotterend stapte ik de 150 meter terug naar huis en ging ik op het trapje voor mijn deur zitten want werd draaierig. Waar is mijn sleutel nu? Ik vond hem maar niet… Na even zoeken toch gevonden en ging ik al huilend naar binnen. Mijn vriend hoorde het en kwam snel de trap af. Ik moest mij terug neerzetten want had weer het gevoel dat ik ging flauwvallen. Toen ik mijn loopjasje uitdeed wisten we het direct. Dat ziet er gebroken uit! Snel naar ‘t spoed.
Een spekgladde dag
De wachtzaal zat vol maar toen ik mijn pols aan het onthaal toonde mocht ik direct binnen. Het was blijkbaar ernstig genoeg. Na een hele tijd wachten en foto’s nemen werd het bevestigd. De pols was gebroken én moest geopereerd worden want het was een gecompliceerde breuk. Die dag lagen de wegen zo spekglad dat er verschillende ongevallen waren gebeurd. Waardoor het ziekenhuis dus ook vol lag. Ik werd pas ‘s avonds om 18u geopeerd en was om 10u ‘s morgens binnen gekomen. De operatie was goed verlopen en ik mocht beginnen herstellen.Ik had wel veel pijn vanaf het begin. Het gevoel dat de plaaster te strak zat. Dit heb ik ook gemeld maar ze zeiden dat dat normaal was.
De kerstperiode bracht ik door in het gips. Eigenlijk nog wel gezellig met de kerstboom in huis en de vele kerstfilms op tv. Maar ik begon me al snel te vervelen en ook de pijn bleef heel fel. Om de 2 weken moest ik op controle. Het leek dat 1 van de pinnen in mijn pols waarschijnlijk op een pees drukte waardoor ik zoveel pijn had. Hierdoor kon ik mijn vingers ook niet goed bewegen.Na enkele weken gips was het bot weer mooi aan elkaar gegroeid maar de pijn van de pinnen bleef. Ik kon mijn hand nog steeds niet bewegen of gebruiken. De plaaster werd verwijderd en vervangen door een brace. Ik kon eindelijk weer normaal douchen! Yay! Uiteindelijk mochten de pinnen er ook 1 week vroeger uit dan verwacht omdat ik er zoveel pijn door had. De dokter zei dat ik vanaf dan mijn hand weer beter zou kunnen bewegen. De pinnen werden weggenomen onder lokale verdoving maar wat deed dat nog zeer! Al dat getrek en gewring om die eruit te krijgen. Brrrr!
Revalideren, revalideren, revalideren
Ondertussen mocht ik wel terug fitnessen (cardio) en gaan lopen. Het was terug opbouwen geblazen want na enkele weken niets doen merk je dat toch echt.
Nadien kon de revalidatie verder gaan. Er werden nog enkele weken rust voorgeschreven en later mocht ik met kinesitherapie beginnen gecombineerd met ergotherapie. Specifieke handrevalidatie in het ziekenhuis om de kracht in mijn hand weer op te bouwen en de pols in beweging te krijgen. Ik kon op dat moment mijn pols nog altijd niet bewegen. Niet naar achteren of voren of naar links of rechts.
3 x per week volgde ik revalidatie waarbij ik de onnozelste oefeningen moest doen. In plasticine knijpen, met wasknijpers (op sterkte) blokjes versteken, …
Ondertussen was ik nog altijd niet aan het werk. Uiteindelijk ben ik meer dan 5 maanden werkonbekwaam geweest door een onnozele val. Auwtch. Beetje bij beetje kreeg ik terug wat meer kracht in mijn hand en kon ik mijn pols wat bewegen.
Terug aan het werk
Eind mei kon ik mijn pols voldoende gebruiken om opnieuw aan het werk te gaan. Ik werk een hele dag aan de computer dus typen ging in het begin wat lastig gaan maar zou wel verbeteren door het dagelijks te doen. Eerst werd aangeraden om halftijds te beginnen maar ik was nog steeds niet uitbetaald door mijn ziekenfonds (de CM, geen aanrader) dus besloot ik om toch maar voltijds te proberen. Het typen met mijn linkerhand ging duidelijk trager dan met mijn rechterhand. De vingers waren nog stijf en het hand kon gewoon niet mee. Vertragen met de rechterhand dus. Na enkele weken is dit gelukkig wel goed verbeterd.
Ondertussen moest ik nog steeds 2x per week handrevalidatie volgen in het ziekenhuis. Een hele zomer moest ik mij na het werk haasten om mijn oefeningen te gaan doen. Op den duur was ik dit zoooo beu. Maar de ergotherapie hielp en ik zag en voelde steeds meer verbetering. Ik kon zware voorwerpen dragen, de kracht in mijn hand was zo goed als terug, de beweging open -en toedraaien ook maar naar achter en vooren bleef nog beperkt. Hier hebben we de hele zomer dan ook op verder gewerkt. Begin september werd besloten om de revalidatie stop te zetten en thuis verder oefeningen te doen. Door mijn hand ook dagelijks te gebruiken zou het nog moeten verbeteren. En dat was ook zo.
1 jaar later
Vandaag zijn we 17 december 2018 en typ ik deze blogpost op dezelfde snelheid als tevoren. 😉 Toch merk ik dat mijn pols en vingers nog steeds wat stijf zijn maar dit ben ik eigenlijk al gewoon geworden. De beweging om mijn pols in een hoek van 90° te kunnen zetten is er nog steeds niet. Waardoor ik bv. niet kan pompen of op een degelijke manier op mijn handen steunen. Bv. zoals in een hoge plank. Ik hoop dat dit nog verder gaat verbeteren maar de dokter zei dat het zou kunnen dat de laatste graadjes er niet gaan uitgaan en dat er een gevoelige plek gaat blijven op mijn pols.
Dat mijn pols nog niet volledig hersteld is baart mij echt wel zorgen en ik hoop om de volgende maanden nog steeds vooruitgang te zien. Wat een stomme val al niet kan veroorzaken! Maar ik ben natuurlijk wel blij dat deze lange weg al achter mij ligt en dat ik opnieuw al zoveel kan doen met mijn hand.
En nu wil ik noooooit meer iets breken! 🙂
Liefs,
Sarah
5 Comments
Joni
18/12/2018 at 12:20Oohoo.. ik ben momenteel een tweetal weken uit de gips en draag een brace (of niets, naargelang de pijn). Gisteren een eerste kine-bezoek achter de rug en nu meer pijn waar de pin zit (daar had ik een open fractuur). Zo een venijnige, stekende pijn, bah. Als ik dit zo lees, kan ik dus wat vergelijken.. Ik ben benieuwd hoe het verder verloopt.
En blij om te lezen dat jij ondertussen vrijwel volledig bent hersteld 😉 er is hoop!
Sarah
19/12/2018 at 11:05Hi Joni, oooh balen dat je ook je pols hebt gebroken! Maar er is zeker hoop! Na een tijd zag ik heel veel verbetering dus hopelijk gaat het bij jou ook snel de goeie kant op! En ik zie net op IG dat we dezelfde achternaam hebben, haha! 🙂
Evi
23/12/2018 at 17:19Jeetje, lijkt me absoluut niet fijn te zijn om tegen te komen. Ik duim dat ook die laatste graadjes beteren en dat je pols uiteindelijk terug helemaal zoals ervoor wordt. En na het lezen van je verhaal ga ik precies toch ietsje voorzichtiger zijn om bij vriesweer te gaan joggen …
Sarah
07/01/2019 at 09:43Dank je! Is lief! Ik hoop het ook echt…
Ben sindsdien inderdaad ook wat voorzichtiger, de schrik zit er nog altijd in. 🙂
Mary
23/11/2019 at 21:51Hey ik hoop voor jou dat die laatste graatjes er nog bij komen maar vrees er een beetje want ik heb op mijn 12de (2jaar geleden )
Ook zo iets mee gemaakt en kon nog altijd geen 90 graden .
Alvast veel succes