En toen brak ik mijn pols…

Al meer dan 2 maand was het hier stil. 2 maand! Voor wie mij niet op Instagram volgt, het was hier dus stil omdat ik mijn pols brak.

Lopen op een koude winterochtend

17 december was ik vroeg wakker en besloot ik te gaan lopen. Het was een koude ochtend maar wel met een stralende blauwe hemel. Eindelijk wat zon! De decembermaand was zo grijs dat ik echt wel wat nood had aan een straaltje zon.
Ik maakte me klaar, warmde op het terras op en vertrok met Mica richting de Dender.
Het voetpad bij ons lag supergoed, geen ijsplek te bespeuren en ook het baantje dat ik naam was helemaal in orde.
Totdat ik het baantje uitkwam. Ik had de ijsplek écht niet gezien. En het was nochtans een grote, precies een ijspiste. Ik zwierde helemaal omhoog (zoals in de films) en belandde op mijn pols.
Effe bekomen, huh ik ben gevallen? Heb ik Mica nog vast? Ja, ok, dat was in orde. En toen probeerde ik recht te komen en voelde ik direct dat er iets fout was. Ik kon mijn pols niet bewegen. Ik geraakte ook niet direct recht omdat het zo een grote ijsplek was. Ok, effe op de oprit van de bewoners gaan zitten en mij zo recht te zetten. Zou ik hier gaan bellen of geraak ik nog naar huis?  Ik was niet zo ver van huis dus besloot om toch naar huis te stappen. Helemaal in paniek en huilend.

Thuis aangekomen vond ik mijn sleutel niet direct. Ik had een nieuwe loopbroek aan en was vergeten dat er opzij een handig zakje zat voor de sleutel. Fjoew, ik ging precies flauwvallen, mij effe neerzetten op de trapjes… Huilend zat ik voor de deur, nog steeds op zoek naar mijn sleutel. Dan maar bellen want mijn vriend sliep nog. De buurman die enkele huizen verder zijn auto aan het ontvriezen was keek zelfs niet op. Ik zal maar geloven dat hij het niet gehoord had.

Naar ‘t spoed

Eenmaal binnen zei mijn vriend dat ik mijn jasje moest uitdoen om te kijken hoe het ermee gesteld was. Fjoew, wat een zicht! Ik zal maar niet op de details ingaan maar we wisten onmiddellijk dat het niet goed zat. Snel naar ‘t spoed dan maar. Daar was het ZO druk met allemaal mensen die gevallen waren. Niemand had deze harde ijzel zien aankomen.  Na enkele uren mocht ik foto’s laten nemen en werd bevestigd dat het gebroken was. Het was een slechte breuk die geopereerd moest worden. Anders kon ik in de toekomst mijn pols niet meer draaien. Slik, ok, operatie dus. Om 10u ‘s morgens was ik in het spoed binnengegaan en om 18u werd ik geopereerd. Alles was goed gegaan en de volgende dag mocht ik naar huis. De revalidatie kon beginnen.

Mijn pols werd terug goed gezet d.m.v. pinnen. Ik had er enorm veel last van en kon mijn hand niet bewegen. 1 van de pinnen drukte waarschijnlijk op een pees wat de pijn veroorzaakte. Het hand zag helemaal dik en blauw en kon het helemaal niet gebruiken.  De volgende weken moet ik dus verder met 1 hand. Kousen aandoen, de knop van je broek toe doen, een boterham smeren, … Allemaal dingen die dus supermoeilijk zijn met 1 hand. Je beseft maar pas hoe vaak je alles met 2 handen doet wanneer je 1 van je handen niet meer kan gebruiken. 🙂 Netflix to the rescue dan maar.

Tweewekelijkse controle

Om de 2 weken moest ik op controle. Na 2 weken kreeg ik een lichtere gips. Het veranderen van de gips deed ZOveel pijn! Echt, nog veel pijnlijker dan de dag waarop ik het brak. 2 weken later moest ik terug op controle en zag er zo tegen op! Maar gelukkig, de gips werd vervangen door een brace en ik kon dus terug douchen! De week erop werden de pinnen eruit gehaald. Een week vroeger dan gepland maar de breuk herstelde goed en omdat ik zoveel last had van de pinnen besloot de dokter dat het tijd was om ze eruit te halen.

Moeilijke revalidatie

Nu kon de revalidatie echt beginnen. 3 weken moest ik rusten en mocht de brace af en toe al uit doen. Normaal zou de revalidatie nu vlotter moeten gaan. Maar mijn pols bleef extreem stram. Bij de volgende controle bleek dat ik het begin van de ziekte ‘Sudeck‘ had. Een ziekte die soms mysterieus opduikt na een breuk of operatie. Hierdoor werkt alles niet zo goed meer in mijn hand en pols.

Nu moet ik 6 weken kiné en ergotherapie volgen om de pols weer in beweging te krijgen. Momenteel zijn er al 2 weken achter de rug. Ik keek er enorm tegen op maar al bij al valt het nog mee. Er wordt met warmte gewerkt op de pols (wat wel deugd deed bij deze vriestemperaturen ;-)) en er worden ook veel oefeningen gedaan om mijn hand en pols weer te gebruiken. De kracht moet terug opgebouwd worden en mijn pols moet terug kunnen plooien. Momenteel kan ik al wat naar binnen en buiten plooien maar naar achteren nog helemaal niet. Daar werken we dus nu op.

Toch wel een zware revalidatie die hopelijk binnenkort goed aanslaat. Sinds vorige week merk ik wel kleine verbeteringen dus dat komt hopelijk binnenkort weer helemaal goed. Ondertussen kan ik ook terug met de auto rijden dus heb eindelijk weer wat meer vrijheid.
En ik kan sinds enkele weken ook terug sporten. Het lopen had ik écht gemist en moet nu terug opbouwen maar heb bij elk looptourtje er zoveel deugd van!

De pols doet wel nog vaak pijn en ook mijn hand kan ik nog niet helemaal strekken dus typen blijft ook moeilijk. Maar ik doe mijn best tijdens de ergotherapie en mijn thuisoefeningen zodat alles hopelijk binnenkort helemaal weer in orde is.

Duimen jullie mee dat de revalidatie verder goed verloopt?

Liefs,

Sarah